Toon Me

Al een jaar heb ik de loopmicrobe te pakken. Nu durfde ik het ook aan, om na een jaar lopen de 10miles mee te doen. Vorig jaar liep ik nog maar een maand.

Met het oog op het lopen van een recordtijd, schreef ik me in. Just for fun en het gewoon eens gedaan te hebben.

Op Facebook zag ik dat de zelfhulpgroep ‘met lege handen‘ op de 10 miles de “sterrenloop” organiseerde. Ik twijfelde geen seconde en zou voor deze groep meelopen. Dit motiveerde me nog meer om deel te nemen.

Op de momenten dat ik er vroeger behoefte aan had, gaf hun forum en viering me enorm veel steun. En nu kon ik iets voor hen betekenen en al onze sterrenkindjes.

Het was raar ik liep voor Toon. Ik sprak even met een andere sterrenmama. Wat fijn om gewoon kort ons verhaal nog eens te kunnen doen. Ook brak het ijs nu van mijn loopclub maatjes dat ook zij iets durfden te vragen over Toon.

Daar stond ik dan in de hitte aan de start. Tussen opgefokte mensen. Ikzelf met het Toon gevoel. Ik hoopte hem heel de weg bij me te hebben zoals op de plantentuin jogging in Meise.

Maar dit concept was niet de plaats waar ik Toon kon terug vinden. De massa, de hitte, de stad.

Het Toon gevoel verdween snel. Ik kon niet mijmeren. Ik moest opletten om tegen niemand aan te lopen. Uitkijken naar drankposten…

Geef mij maar de natuurlopen daar vind ik rust. Ook tijdens de inspanning, daar kom ik Toon tegen zoals op moederdag in de plantentuin van Meise. Symbolisch liep ik tussen zijn bloemen voor mij. Dat miste ik nu.

Ik heb het gedaan, ben dankbaar voor de organisatie van ‘met lege handen’

Maar ik ben geen massa mens ?

Hey Toon,

Vaak denk ik aan je bij het zien van een mooie maan. Al meer dan een jaar staat hier een kleine telescoop stof te vergaren en steeds ben er een beetje bang van…
Kijken naar de maan doet me met weemoed terugdenken aan jou. Dan mis ik je en voel ik je dichtbij. Wat als ik die betovering zou verliezen door het kijken in die telescoop? Wat als ik te wetenschappelijk naar boven zou beginnen kijken?

Maar vandaag deed ik het toch en het was prachtig. Jouw broer en zusje hun warme jas aangedaan en in het ochtendgloren hen mee laten genieten. Deed deugd.
En neen hoor de betovering is niet weg, gelukkig maar 😉

Tot snel *knipoog* naar boven

Turen naar jou in je bedje, niet weten hoe het nu verder zou moeten. Steeds is 2 november weer zoals in 2011, niet weten hoe we de dag gaan beleven, hoe we het verdriet overleven. Maar samen lukt het ons wel. Met het oog steeds op de klok en elke handeling van 6 jaar geleden weer stil beleven.
(more…)

Gelukkige verjaardag, lieve Toon!

Gisteren stonden er reeds cadeau’tjes op jouw plekje. Je broertje hoorde dit en nam direct het heft in eigen handen …
(more…)

Een avondje alleen, Toontjes tijd. Onwezenlijk mooi, pijnlijk, bijna 6 jaar liefde voor dit prachtkindje. Kon ik maar… <3

Hey Toon,

Een weekje geleden was het de eerste schooldag. Je beide oma’s hadden snel in de gaten dat dit voor jou wel heel speciaal zou zijn geweest.

(more…)

(more…)

Hey Toon,

Dit bericht stond al een tijdje als “concept”, maar nu mag het gelezen worden 😉 Terwijl jouw lieve mama de strijd aanbindt met de kinderziektes bij je zusje, maak ik graag eens tijd vrij voor jou.
En vandaag, net op de 5de verjaardag van deze site mag het natuurlijk niet stil blijven!

Ik ben blij te melden dat jouw sticker al prijkt op mooie plaatsen. Ook vorige maand was je dicht bij mij in Zuid Afrika. Met een klein hartje liet ik toen je mama, broer en zus in België achter voor een vrijwilligers avontuur in Kaapstad.
Maar ook daar wist je mij te raken, lieve Toon. Je naam werd uiteraard vernoemd toen papa zichzelf presenteerde. Maar veel sterker nog, op een van de laatste avonden …

In Zuid Afrika heerste er namelijk al een paar maanden een extreme droogte. Aan toeristen werd aangeraden om zo weinig mogelijk water te gebruiken. In het journaal ging het tellertje "aantal resterende dagen water" telkens achteruit…

Toen we ‘s avonds nog een stapje in de wereld zetten, moest ik plots aan jou denken Toon. Ik zonderde me even af van de groep en ik kleefde een sticker onopgemerkt op een verkeerslicht. Toen plots … drup … drup … drup … het begon te regenen… Onbeschrijfelijk, alsof het zo moest zijn. Warme kussen – druppels 🙂 Ik kom je tegen in zoveel dingen. Wellicht omdat ik het wil zien, maar toch. Dat doet zoveel deugd! Dank je wel Toon-e-man.

En als mensen vragen hoeveel kinderen ik heb, antwoord ik volmondig ‘drie’.

Maar na hun verbaasde blik en reactie ‘amai drie’,

heb ik altijd die enge gewoonte om ze gerust te stellen dat ik er maar twee in huis heb.

Wat lieg ik mezelf toch voor… Want ook nummer drie die niet in huis woont vraagt bergen energie net zoveel zoals die twee vrolijke wondertjes hier in huis.

Vandaag stonden we uiteraard uitgebreid stil bij alles wat zich 5 jaar geleden heeft afgespeeld.

Het zonnetje verwelkomde ons bij Toon’s plekje. Mooi om te zien hoeveel mensen een bezoekje hebben gebracht. Waarvoor heel veel dank! Het deed deugd om na de Allerheiligen – drukte daar even tot rust te kunnen komen.

Vorige jaren konden we deze 2 november dag heel mooi sereen houden, maar dit jaar lukt dat iets minder goed… Ja, Toon, jouw broertje en zusje eisten ook hun deel van de aandacht op 🙂
We besloten dan maar om een bezoekje te gaan brengen in Malmedy. Gelukkig hadden we een aantal stickertjes mee en konden we zo jouw boodschap verder verspreiden. Zelfs Toons’ lieve meter plaatste er vandaag eentje nabij Times Square in New York.

Een aantal sfeerbeeldjes van vandaag, net als 5 jaar geleden was de zon uitgebreid van de partij en liet de natuur zich op haar mooist zien. Ongelofelijk hoeveel dingen overeen kwamen toen en nu:

Tot slot, een klein maar mooi pareltje…
In de hoop niemand oneer te doen om het hier reeds te publiceren, vond ik het wel passen. Voor de wereldlichtjesdagbundel konden we meestemmen via de facebook pagina van Kusje in de Wind op een aantal gedichten waarbij deze onze voorkeur kreeg.

Gebroken mist

Het mist in mijn hart.
Flarden verlangend verdriet
weven een wazig gordijn;
tussen toen en nu
en wat had moeten zijn.

Geruisloos gemis.
De ijzige stilte
breekt elk eenzaam moment.
Scherpe scherven pijn,
nu je er niet meer bent.

Toch gloort het.
Aan de horizon van mijn ziel
ontspringt een sprankeltje kracht.
Het is alsof jij zegt:
"Mama, wat fijn dat je soms weer lacht".

Nynke Mwamba – Douma