Toon, je bent vrij!

Toon is vrij…
Donderdag ochtend 3 november.
Gerrit en ik zaten in de zetel naast elkaar… met het nummer van de begrafenisondernemer in onze hand.
We stelden het nog even uit, tot ’s middags. Maar de stap moest gezet worden, de harde realiteit drong door.

Ik wou graag nog eens naar Toontje kijken in het mortuarium. Gewoon om te weten waar hij ligt.
Daar lag ons baasje, nog in zijn bedje van gisteren. Ik was blij dit te zien, ze hebben hem mooi laten liggen en er niet uit moeten nemen om te ‘stapelen’ in de vriezer. Daar was ik bang voor. Het is vreemd, mijn zacht kindje was weg.
Ook als hij bij de begrafenisondernemer thuis lag, was het gevoel dat hij mijn kindje was, weg. Ik keek naar een popje.

Vanaf het moment dat de begrafenisondernemer was langs geweest ging de bal weer aan het rollen.
Tot diep in de nacht hebben we met bonpapa en nonkel Yannick aan de rouwbrief en het rouwprentje gewerkt. We wilden ook hier een persoonlijke toets aan geven, een standaard-brief leek ons maar niets voor Toon.
De pastoor kwam langs om de mis te bespreken. Nog voor we Toontje hadden laten gaan, hadden we met hem al eens afgesproken om onze wensen kenbaar te maken. De pastoor gaf gelukkig gehoor aan deze wensen. Het deed ons veel deugd, te horen dat het geen gewone begrafenis zou worden. Maar iets zeer intiem waar toch veel volk aanwezig mocht zijn. We kozen er voor dat wij, onze ouders, meter, peter en broer in een halve cirkel zaten, met Toontje voor ons. We bleven op onze plaats zitten als we een tekst voorlazen. Het was persoonlijk en gericht aan Toontje.

Nog voor we wisten dat we Toontje zouden moeten laten gaan, spraken Gerrit en ik er al eens over: Wat als…
Ik had toen al gezegd dat, moest Toon het niet halen, ik graag zijn kistje zelf wou schilderen.
En dat hebben we gelukkig ook kunnen doen.
Toon, papa heeft grenzen overschreden door jou. Eerst zijn handen vuilmaken voor die gipsbuik, nu zijn lippen rood verven met acrylverf om kusjes te geven op jouw kistje. En dat laatste, was zelfs zijn idee!

Bij het beschilderen van het kistje mocht de radio niet op, geen gebabbel, zodat er buikgevoel was. Ik zette een cd op van Loreena Mckennit, The book of secrets. Daarop kon ik schilderen met gevoel. En het lied ‘Dante’s prayer‘, laat jouw mama niet koud…

Lieve vrienden en familie, het deed ons zo’n deugd te zien dat jullie er allemaal waren! Geen enkele goede vriend liet ons in de steek. Ik mag nu fier zeggen dat wij echt heel veel, heel goede vrienden hebben! Jullie zijn echt schatten…

Tekst uit Kerk en Leven – 23 november 2011

Toon (2011) Was een kind van het licht.
In het begin was het Licht. Toen was er volop verwachting
van het nieuwe leven van Toon. Enthousiaste verwachting
in de eerste plaats van zijn ouders en dan de grootouders,
meter en peter.

Gaandeweg werd de verwachting gedeeld door vrienden en collega’s.
Toen Toon het levenslicht zag, werd dat goede nieuws dan ook
met veel trots en liefde gedeeld. Tot heel kort daarna donkere wolken bijeentrokken. Na twee weken van koestering, zorgen, vragen en ongelooflijk veel liefde, is Toon gegaan.
Zijn lieve ouders brachten hem naar het raam,
naar het licht, de zon en de wind. Na twee weken hebben zij hem
laten gaan, naar het licht dat over hem, in hem en in ons schijnt.