Dag Toon,
Twee jaar geleden waren je mama en papa een weekendje aan zee toen we beseften dat we onze grote kinderwens gestalte wilden geven. Van die dag aan hebben we toegeleefd naar jouw komst.
Je bent het tweede vruchtje in je mama’s buik geweest. Het eerste hebben we heel snel moeten laten gaan. Maar nog geen maand later had jij er al een mooi nestje gemaakt.Bij de eerste echo kreeg je papa tranen in zijn ogen, wat hoorden we je hartje snel kloppen, wat een wonder, er leeft iets in die mooie buik! Na het resultaat van de tweede controle liep je papa met een “smile” tot achter zijn oren over straat, zijn ogen schitterden. De tweede controle had namelijk jouw geslacht verraden! Een zoon!
De hele zwangerschap was als een droom, elke zondagmorgen lazen we een tekstje voor uit de zwangerschapsbijbel, waar we antwoord kregen op vragen als “Wat gebeurt er NU met het lichaam van je mama”, maar veel belangrijker: “Hoe ben jij afgelopen week gegroeid?”
Jouw geboorte brachten gevoelens in mij los die ik nooit eerder had ervaren. “Daar is em! Daar is em! Oh lieve schat ik hou van je!” was het enige wat ik kon zeggen.Wat een klein uurtje later volgde had niemand rekening mee gehouden.
Twee weken heb je geleefd Toon, heel dicht bij je mama en papa, en heel intens hebben we met ons drie’tjes samen geleefd. We hebben gelachen en gehuild; gezongen en gepraat; gebeden en gezucht; geslapen en gespeeld; bewonderd en ontdekt, maar vooral GEHOOPT lieve Toon. Elke dag zagen we nieuwe dingen: Hij wordt wakker, Hij beweegt! Oh kijk! Hij opent zijn ogen!
Helaas was het de taak van de dokters om ons tot tweemaal toe hard met de voetjes op de grond te zetten.
Op twee november hebben we voor jou een grote rugzak gemaakt, boordevol moed, geluk, liefde, kracht, … maar die rugzak woog pas echt door omdat we hem nog volgepropt hebben met een groot stuk onnozelheid van je beide ouders.
Het laatste wat we je konden geven is een blik op de wereld, een vleugje frisse november-lucht en een zicht op de zon.Toon, je hebt ons zoveel GELEERD over het leven, over het wonder van elk leven, het wonder zien in een kind. Kinderen krijgen, kinderen opvoeden, het is nooit vanzelfsprekend, dat weten we nu maar al te goed.
Toon, je zal altijd onze eerstgeborene zijn. Altijd de grote broer en altijd de beschermer van hopelijk toekomstige broertjes en zusjes. Altijd zal je bij ons zijn, en dikwijls zal je een mooie knipoog krijgen van je papa.
Ook in de toekomst zal je naam bekendheid krijgen, en zal het de mensen aanzetten om het wonder van het leven in te zien, want jouw verhaal zullen we nog dikwijls delen.
^ Terug naar overzicht van alle brieven ^
Lieve Toon,
Wat keken we naar je uit. Die lange negen maanden. Van de eerste keer een schopje voelen, tot de keren dat ik dacht: ‘man nu mag je eens ophouden.’ Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld, het dragen van jou, mijn lieve Toon maakte van jouw mama een stralende vrouw.
Maar jij zat daar ook heel goed, zelfs zo goed dat we besloten om je op 19 oktober ter wereld te laten komen. Van dat laatste weekje zwanger zijn, heb ik nog intens genoten van die dikke buik. In die week maakte ik bijna dagelijks een goede wandeling in de zon. Hopend dat je misschien vanzelf zou komen. Maar neen, 18 oktober moest ik binnen en er was nog geen enkel teken dat jij er zelf uit wou komen.
En dan die 19de oktober, lag er plots een glibberig mannetje op mij. Ik keek je aan vol ongeloof… is dit echt ons kindje?! Het was een ‘waaw’ gevoel. Wat genoot ik zo om jouw papa, zo fier als een gieter, te zien met jou in de armen. Daarna waren er bange nachten en dagen. Maar trek je daar maar niets van aan lieve Toon, wij hebben van elk moment genoten om bij jou te zijn.
We hebben je moeten laten gaan. Maar zoals een goede vriendin ons zei. Een mooier cadeau konden we jou niet geven. Jij bent het kleine rupsje die nu naar de zon vliegt. En die zon droogt onze tranen wel. Die zon geeft een lach op ons gezicht en dan denken we weer aan mooie en leuke momenten samen met jou. Vooral die keer dat je papa en mama onderplaste. Dat zullen we nooit vergeten!Dank je Toon, jij leerde ons genieten van hele kleine dingen. Jij leerde ons dat mama en papa ondanks hun angst nog steeds voor elkaar moeten kiezen en elkaar graag zien. Jij leerde ons respect te hebben voor mensen die anders zijn. Jij leerde ons dankbaar zijn.
^ Terug naar overzicht van alle brieven ^
Toontje,
Je blijft voor altijd ons allereerste kleinzoontje
In je korte leven, hebben mama en papa altijd bij je gebleven.
Veel te vroeg ben je van ons heengegaan, maar voor jou naar een ander en beter bestaan.
Wij kijken in de verte en zien je huppelen in onze weide,
wij kijken omhoog en zien je galopperen op de regenboog.
Nooit ben je verdwenen en zullen we je vergeten
want de herinneringen met jou kunnen ze ons niet ontnemen.Slaap zacht lieve, kleine schat
Oma en opa
^ Terug naar overzicht van alle brieven ^
Liefste Toontje,
Ik zou een heel boek kunnen schrijven voor jou,
maar ik hou het kort,
ik wil je niet nog meer vermoeien dan je het al bent…
Lieve schat,
Ik hou zo ontzettend veel van jou,
het feit dat je de meest pijnloze weg bent ingeslagen verandert daar juist niets aan.
Ik ben zo ontzettend fier op jou,
want nooit eerder zag ik zo’n mooi klein mannetje zo vechten!
Toontje, lieve schat,
ik ga je laten,
ik gun je je rust, want die heb je meer dan verdiend!
Ik vergeet je niet,
niet nu,
niet over 20 jaar,
niet als ik 130 ben!
Wees daar maar zeker van!
En weet ook, ik kom naar je toe, binnen X aantal jaar,
en dan zullen we samen onze tijd die we hier niet kregen inhalen…
Wat denk je ervan?
Lieve schat,
geniet van het nieuwe leven daarboven,
zonder pijn, zonder draadjes, zonder ook maar iets negatiefs!
En weet dat je daar beneden een meter hebt,
die niet meter is geweest voor twee weken,
maar voor haar hele leven en van het mooiste ventje op aarde.
Toon, het doet pijn je te laten gaan,
maar onthoud:
Ik zie je ontzettend graag, ik ben zo trots op jou en ik draag je voor altijd mee in mijn hartje!
Slaap zacht lieve schat!!
Een dikke, dikke kus en knuffel van je meter,
Hermine
^ Terug naar overzicht van alle brieven ^
Toon,
Vanaf dag één in ons hart gesloten.
We keken zo uit naar jouw komst,
en hebben echt genoten,
van kleine dingen om ter stomst.Je zien en voelen duwen,
ik vond het wel wat vreemd,
een echt klein levend mensje
dat steeds maar weer, meer plaats in neemt.Gezellig, geborgen, lekker warm…
vond je het daar wat knus?
Je bleef namelijk langer zitten
in’t buikje van m’n zus.Aan alle liedjes komt een eind
je ging de weide wereld in.
Maar wat toen allemaal gebeurde
was niet echt heel’maal onze zin.Je daar zo hulpeloos zien liggen,
het deed m’n hartje wel wat zeer.
Gesterkt door je meter’ s lief konijntje
en peter’ s stoere knuffelbeer.En toch had je ook geluk
met zulk twee superprachtouders.
Die droegen de zware last
enorm knap op hun schouders.Ze waren zo vaak bij je,
gaven liefde met de vleet.
Op dat vlak had je het echt getroffen,
dat je dat maar heel goed weet.Maar om een vlindertje te wezen
moet het rupsje even gaan,
om nadien fladderend te vertrekken
naar de sterren en de maan.Jij lief klein hulp’loos schepseltje
met een prachtnaam, naam’lijk Toon.
Jij blijft m’n allereerste neefje
en m’n zus en Gerrits zoon.