Lockdown

Na emoties en frustraties uit te typen, hou ik het bij deze brief van maart… die ik al even bij me bewaar.
Mijn lieve kinderen, ik hou jullie graag bij mij <3

Toontje…
Misschien is het de tijd die ik weer heb… Om tijd te maken voor jou. Om jou terug meer te voelen. Weet je…Het gekke is dat ik ondanks de angst en onrust die er buiten onze bubbel heerst, ik net geniet van de rust. Het kerkhof alleen voor mij… Dicht bij mijn gezin kunnen en moeten leven. Een beetje egoïstisch zijn dat me dat wel deugd doet. Want ik had dit nodig…‌Ik voelde me vanaf oktober een boksbal die rake klappen moest incasseren… ‌ik had jouw gevoel niet meer in de hand en nam even de tijd om op zoek te gaan, waarom nu na 8 jaar, het voor mij plots zo moeilijk was, om jouw periode ( met het nodige verdriet) niet meer de baas te kunnen…
Pas na 8 jaar?!!!‌‌ Ik denk dat ik mezelf vergat, er vanuit ging dat het zoals andere jaren wel zou lukken…‌‌
Gerrit die slecht nieuws kreeg in december… Ja waarom niet… ’t Kon er nog net bij… Of niet…‌neen… Ik denk het niet…‌‌ik voel geen kriebels in mijn benen… Mijn energie was op.
En als ik toch zou willen lopen… Verzon ik iets om niet te gaan: ‌te nat, te donker te glad…‌nonsens dat weet ik wel.‌‌
Maar ik wou niemand achter laten, zelfs niet voor een half uurtje loopplezier.‌‌ Ik zie nu berichten die gedeeld worden met teksten.‌ Het gekke is… Ik herken me er in…‌maar niet nu, niet in deze periode.‌ Maar mijn vat is wel vol in oktober.
En ik zou even willen vluchten…‌‌want nu gaat het goed met ons.‌‌
Maar elk jaar zou ik één periode willen vluchten van al dat moeten, wil ik in een Lockdown.

‌‌Ik wil iedereen een hart onder de riem steken, voor wie deze periode wel heel donker en zwaar is. Waar men aan het vechten is op leven en dood. Wie er staat dag in dag uit om mensen te helpen… Wie het nu wel mentaal heel zwaar heeft… ‌‌